Zidentyfikowano pierwsze ofiary zbrodni komunistów.

Wojna po wojnie czyli UPA, Żołnierze Wyklęci, Podziemie, prześladowania
ODPOWIEDZ
Awatar użytkownika
Wędrus
Administrator
Administrator
Posty: 2741
Rejestracja: 10 wrz 2012, o 20:59
Województwo: Wybierz
Lokalizacja: Galicja

Zidentyfikowano pierwsze ofiary zbrodni komunistów.

Post autor: Wędrus »

http://www.ipn.gov.pl/portal/pl/245/220 ... dnia_.html

6 grudnia 2012 r. w Centrum Edukacyjnym IPN im. Janusza Kurtyki (ul. Marszałkowska 21/25) odbyła się konferencja prasowa Prezesa IPN Łukasza Kamińskiego, poświęcona pierwszym wynikom prac identyfikacyjnych dotyczących ofiar terroru komunistycznego, prowadzonych przez Pomorski Uniwersytet Medyczny w ramach Polskiej Bazy Genetycznej Ofiar Totalitaryzmów. Wraz z Prezesem IPN w konferencji udział wzęli: Andrzej Kunert – sekretarz Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, Krzysztof Szwagrzyk – pełnomocnik Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej ds. poszukiwań miejsc pochówku ofiar terroru komunistycznego, Andrzej Ossowski z Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego, Łukasz Szleszkowski oraz Agata Thannhaeuser z Zakładu Medycyny Sądowej we Wrocławiu.

Podczas konferencji wręczono zaproszonym rodzinom informacje o identyfikacji ich bliskich – pozyskane na podstawie przeprowadzonych latem tego roku prac ekshumacyjnych na warszawskich Powązkach.

„Myślę, że to jest niezmiernie ważne, że możemy przy tej smutnej okazji jednocześnie poznać wspaniałe życiorysy bohaterów naszej historii, ludzi, których życie zostało brutalnie przecięte. I możemy zastanowić się, co stałoby się, gdyby tacy ludzie mogli po wojnie kontynuować swoją działalność, gdyby to oni odpowiadali za odbudowę Polski, a nie ci, którzy ich zamordowali” – powiedział Łukasz Kamiński.

***

Edumund Zbigniew Bukowski (1918–1950), porucznik Armii Krajowej, ps. „Edmund”, od urodzenia związany z Wileńszczyzną, gdzie ukończył szkołę powszechną i gimnazjum oo. Jezuitów, a także rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Wileńskim. Żołnierz Polskiego Państwa Podziemnego w strukturach: Służby Zwycięstwu Polski / Związku Walki Zbrojnej / Armii Krajowej. Działał w grupie łączności Wileńskiego Okręgu AK. Kilkakrotnie odbywał kursy do Warszawy, transportując sprzęt radiowy i tabele szyfrów. Dwukrotnie aresztowany w 1942 r. przez policję litewską i w lipcu 1944 r. przez NKWD, za każdym razem odzyskiwał wolność. Po drugiej ucieczce przeniesiony do Warszawy, gdzie aktywnie uczestniczył w Powstaniu współtworząc bazę łączności dla miasta. Po upadku Powstania nie zaniechał konspiracyjnej działalności. Kurier dowódcy Ośrodka Mobilizacyjnego Wileńskiego Okręgu AK ppłk. Antoniego Olechnowicza „Pohoreckiego”. Przewoził przez całą Europę informacje, rozkazy i fundusze przeznaczone na dalszą działalność niepodległościową. W latach 1947-1948 jako członek sztabu OMWO AK zorganizował jego siatkę wywiadowczą. Aresztowany 28 VI 1948 podczas akcji mającej na celu rozbicie przez Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego siatki OW AK w całej Polsce. Podczas bardzo ciężkich przesłuchań zachował dzielną postawę. Skazany na karę śmierci wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie z 14 XI 1949 r. Stracony w więzieniu przy ul. Rakowieckiej 13 IV 1950 r. Wielokrotnie odznaczony, m.in. Krzyżem Walecznych, Krzyżem AK.

Szczątki Edmunda Zbigniewa Bukowskiego odnaleziono latem 2012 r. na kwaterze „Ł” Cmentarza Powązkowskiego Wojskowego w Warszawie.

***

Stanisław Łukasik (1918–1949), ps. „Ryś”, kapitan Armii Krajowej / Zrzeszenie „Wolność i Niezawisłość” – ur. w Lublinie, syn robotnika kolejowego. Ukończył Szkołę Podoficerską dla Małoletnich w Koninie, a następnie służył w 23. pułku piechoty we Włodzimierzu Wołyńskim, otrzymał stopień plutonowego służby stałej. Z rodzimą jednostką walczył w wojnie 1939 r., w składzie armii „Pomorze”. Uniknął niewoli i powrócił do rodzinnego domu w Motyczu k. Lublina. W konspiracji od listopada 1939 r., początkowo w Związku Czynu Zbrojnego, a po połączeniu organizacji w Polskiej Organizacji Zbrojnej. Po scaleniu w 1942 r., w AK. W latach 1940–1943 dowódca placówki i rejonu Konopnica. Od stycznia 1944 r. dowódca oddziału lotnego Kedywu w Obwodzie AK Lublin-Powiat. W czasie akcji „Burza” liczył on ok. 120 partyzantów. W dniu 21 lipca 1944 r. rozbrojony wraz z całym oddziałem przez wojska sowieckie. Aresztowany przez Sowietów w sierpniu 1944 r., zbiegł z aresztu NKWD przy ul. Chopina 18 w Lublinie, ukrywał się. Od marca 1945 r. ponownie dowódca oddziału partyzanckiego Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj i Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość Inspektoratu Lublin. Od czerwca 1945 r. w składzie zgrupowania mjr. Hieronima Dekutowskiego „Zapory”. Ujawniony na mocy amnestii z sierpnia 1945 r. Wyjechał na Ziemie Zachodnie, skąd powrócił na Lubelszczyznę. Wiosną 1946 r. odtworzył oddział, który podporządkował mjr. „Zaporze”. Zatrzymany w wyniku prowokacji UB 16 września 1947 r. w Nysie, podczas próby przekroczenia granicy wraz z grupą żołnierzy mjr. Hieronima Dekutowskiego „Zapory”. Aresztowany pod fałszywym nazwiskiem Stanisław Nowakowski. Przeszedł okrutne śledztwo. 15 listopada 1948 r. skazany przez WSR w Warszawie na karę śmierci. Stracony w więzieniu mokotowskim 7 marca 1949 r. wraz z mjr. „Zaporą” i pięcioma innymi współtowarzyszami. Odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy i Krzyżem Walecznych.

Szczątki Stanisława Łukasika odnaleziono latem 2012 r. na kwaterze „Ł” Cmentarza Powązkowskiego Wojskowego w Warszawie.

***

Eugeniusz Smoliński (1905–1949), ps. „Kazimierz Staniszewski”, chemik, przed wybuchem II wojny światowej pracował w Państwowej Wytwórni Prochu w Pionkach koło Radomia. Jego zawodowe umiejętności wykorzystał Sztab Komendy Głównej Armii Krajowej, dla której służył od 1940 r., najpierw jako referent materiałów wybuchowych w oddziale produkcji konspiracyjnej, następnie kierownik wytwórni materiałów wybuchowych. Na początku 1945 r. zgłosił się do nowych władz, przedstawiając plan uruchomienia fabryki zbrojeniowej w Łęgnowie koło Bydgoszczy. Wkrótce został pełnomocnikiem rządu do jego realizacji. W lipcu 1947 r. rozpoczął produkcję trotylu, miesiąc później został zatrzymany pod fałszywym zarzutem sabotażu. Skazany przez Wojskowy Sad Rejonowy w Bydgoszczy w procesie pokazowym na karę śmierci. Stracony 9 IV 1949 r. w więzieniu przy ul. Rakowieckiej w Warszawie.

Szczątki Eugeniusza Smolińskiego odnaleziono latem 2012 r. na kwaterze „Ł” Cmentarza Powązkowskiego Wojskowego w Warszawie.

Z TVN relacja telewizyjna:

http://www.tvn24.pl/wiadomosci-z-kraju, ... 93029.html
"Prawdziwy Polak nie kradnie, tylko zdobywa w walce, konfiskuje albo rekwiruje"
Awatar użytkownika
szamanka
Kapitan
Kapitan
Posty: 760
Rejestracja: 6 lut 2014, o 15:03
Województwo: Wybierz
Lokalizacja: miasto paprykarzem osławione

Re: Zidentyfikowano pierwsze ofiary zbrodni komunistów.

Post autor: szamanka »

Podpinam do wątku, by nie zakładać bliźniaczego

Ostatni cichociemny i inni – wiadomo, kto został zidentyfikowany podczas kolejnych ekshumacji. Oto ofiary komunistycznego terroru

IPN ujawnił nazwiska ośmiu kolejnych żołnierzy – ofiar komunistycznej bezpieki, których szczątki odnaleziono podczas ekshumacji prowadzonych na powązkowskiej kwaterze „Ł”.
Wszyscy zostali straceni w więzieniu mokotowskim w Warszawie. Uroczystość prezentacji not identyfikacyjnych odbyła się w Pałacu Prezydenckim w obecności Bronisława Komorowskiego, przedstawicieli Instytutu Pamięci Narodowej i oczywiście rodzin ofiar.
Jak podkreślał szef IPN Łukasz Kamiński, praca archeologów, genetyków i historyków to nie tylko odkrywanie szczątków ofiar komunizmu, ale również fundamentów, na których budowana powinna być wolna i niepodległa Polska.
Tym razem rodziny ofiar odebrały noty identyfikacyjne dotyczące 8 osób. Ich nazwiska zaprezentowano w kolejności alfabetycznej.

Jako pierwszego wyczytano Juliana Czerwiakowskiego „Jurka”, zamordowanego jako żołnierza organizacji NIE i WiN w 1953 roku. W 1939 r. służył jako saper, a potem żołnierz wywiadu NSZ w stolicy.

Drugi to słynny Bolesław Częścik „Orlik”, żołnierz NOW i NSZ. Po wejściu wojsk sowieckich walczył na terenie północnego Mazowsza.

Potem żołnierz Pogotowia Akcji Specjalnej NSZ. Stefan Głowacki „Smuga” – oficer okręgu wileńskiego AK. W 1939 r. żołnierz KOP w Augustowie. W czasie wojny brał udział w konspiracji wileńskiej AK. Po wojnie przedostał się na Ziemie Odzyskane. Zamordowany w 1949 r. w więzieniu mokotowskim.

Wreszcie mjr Bolesław Kontrym „Żmudzin” – legenda podziemia niepodległościowego, jeden z najbardziej doświadczonych żołnierzy, którego życiorys mógłby posłużyć za scenariusz doskonałego filmu sensacyjnego. Współpracownik polskiego wywiadu w Związku Sowieckim, funkcjonariusz Straży Granicznej i Policji Państwowej. Po ucieczce z obozu internowania brał udział w walkach pod Narwikiem. Potem żołnierz I Samodzielnej Brygady Spadochronowej. Po przeszkoleniu kursu dywersyjnego jako cichociemny zrzucony do okupowanego kraju, gdzie działał jako szef Kedywu Okręgu Brześć. Wykonywał egzekucje na konfidentach i agentach gestapo. Potem żołnierz Powstania Warszawskiego, czterokrotnie ranny. Po upadku Powstania przedostał się z niewoli do 1. Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka. Żołnierz konspiracji. Zamordowany w 1952 roku w więzieniu mokotowskim.

Kolejny zidentyfikowany, Dionizy Sosnowski ps. „Józef”, to wyjątkowa biografia. W 1948 r. podjął studia na Akademii Medycznej, których nie skończył z powodów politycznych. Próbował wydostać się na Zachód i jako nieświadomy prowokacji student został wprowadzony do założonej przez komunistów siatki mającej pozorować komendę WiN, przeszkolony jako dywersant. Po zrzuceniu na spadochronie do kraju został ujęty i aresztowany, a potem stracony. W 2006 r. archiwiści porządkujący zasoby Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego znaleźli zwinięty spadochron. Okazało się, że należał do ostatniego cichociemnego – właśnie Dyzka, jak go nazywali najbliżsi, Sosnowskiego.

Zbigniew Szymanowski „Bez”, oficer okręgu wileńskiego AK. Po ucieczce z obozów jenieckich osiadł na Wileńszczyźnie i działał jako oficer wywiadu kolejowego AK. Potem podporządkowany Ośrodkowi Mobilizacyjnemu AK w Suwałkach. Aresztowany w Szklarskiej Porębie. Zamordowany w 1951 r. w więzieniu mokotowskim. W jego szczątkach odnaleziono – co jest wyjątkiem – kawałek szczoteczki do zębów i grzebień.

Major Ludwik Jan Świder – oficer zawodowy Wojska Polskiego. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. Po przejściu w stan spoczynku był kierownikiem agentury w Tarnopolu. Po przedostaniu się do Rumunii zaangażowany w działalność siatek wywiadowczych na Zachodzie. Od 1950 r. przesłuchiwał uciekinierów, w Berlinie został aresztowany przy udziale władz sowieckich. Zamordowany w 1952 roku.

Jako ostatni przedstawiony został Aleksander Tomaszewski – oficer okręgu wileńskiego AK. Przed wojną zawodowy żołnierz. Po wojnie zakonspirowany na terenie Dolnego Śląska prowadził siatkę wywiadu i kontrwywiadu AK. Zamordowany w 1949 roku.

Do tej pory badaczom z Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego w Szczecinie i jednostkom współpracującym w ramach Polskiej Bazy Genetycznej Ofiar Totalitaryzmów udało się zidentyfikować 28 osób spośród ponad 200 szczątków wydobytych podczas kilku etapów prac ekshumacyjnych na powązkowskiej Łączce.
Do dziś udało się ujawnić nazwiska 36 bohaterów zamordowanych przez komunistów: żołnierzy AK, NSZ, NOW, NZW, WiN, organizacji NIE, dywersantów, konspiratorów, oficerów wywiadu i kontrwywiadu, cichociemnych; narodową elitę, której nazwiska i życiorysy miały być na zawsze zapomniane, a ich ciała nigdy nieodnalezione.

źródło: http://niezlomni.com/?p=21115
▶ ▲▲ reach out and touch Faith
ODPOWIEDZ

Wróć do „Tuż po '45”