Broń krótka używana w przedwojennym Wojsku Polskim.
: 3 sty 2013, o 17:19
Temat zacznę od najstarszej konstrukcji używanej w Wojsku 2 RP.
Rewolwer Lebel wz.1892
Powstanie-nazwa rewolweru pochodzi od nazwiska przewodniczącego komisji przeprowadzającej próby, pułkownika N. Lebela. Rewolwer Lebela wz 1982 był jednym pierwszych z pierwszych rewolwerów projektowanych do zasilania nabojami elaborowanymi prochem bezdymnym, był też jednym z pierwszych rewolwerów z jednoczęściowym szkieletem i bębenkiem wychylanym do ładowania na bok.
W rewolwerze wszystkie łuski usuwano jednocześnie po naciśnięciu ręcznego wyrzutnika. Z prawej strony szkieletu znajdowała się blokada bębna. Odciągniecie jej w tył uwalniało go i jednoczenie blokowało kurek, dzięki czemu broń była zabezpieczona przed strzałem, gdy bęben znajdował się w nieprawidłowym położeniu. Konstrukcja taka sprzyjała leworęcznym, gdyż w celu załadowania wymagane było przełożenie broni do lewej ręki. Założenie takie wynikało prawdopodobnie z pierwotnego przeznaczenia broni dla kawalerii, gdzie oficer miał używać broni lewą ręką. Z lewej strony konstruktor umieścił uchylaną na zawiasie płytkę, kryjącą mechanizm spustowo-kurkowy. Jej ruchomość bardzo ułatwiała czyszczenie broni. Rewolwer posiadał samonapinacz kurka.
Rewolwer Mle 1892 zastąpił starsze rewolwery Mle 1885 i Mle 1887. Mimo, że z powodu słabego naboju nie nadawał się do użytku wojskowego, używany był w armii francuskiej aż do wybuchu II wojny światowej. Być może, działo się tak dlatego, iż we Francji przyjęto założenie, że bron osobista służy do bezpośredniej obrony, a nie do ataku. Do wprowadzenia w latach trzydziestych pistoletu Mle 1935 był podstawową bronią krótką armii francuskiej - w czasie pierwszej wojny światowej armia francuska zakupiła duże ilości hiszpańskich pistoletów samopowtarzalnych różnych firm, ale z powodu niskiej jakości zostały one w większości wycofane z uzbrojenia po wojnie.
W czasie I wojny używała go także Armia Serbii. Pomimo zakończenia produkcji w 1924 r. rewolwer był powszechnie używany podczas II wojny światowej - również przez polskie organizacje podziemne. Po wojnie sporadycznie był używany jeszcze w czasie wojny o niepodległość Algierii (do 1962 r.).
Po zdobyciu Francji w 1940 roku, Wehrmacht zdobył tysiące rewolwerów omawianego systemu po rozbrajanej Armii Francuskiej. Ponieważ wbrew utartym opiniom Niemcy masowo wykorzystywali sprzęt zdobyczny, użytkowali oni Lebela jako Revolver 637 (f).
W Polsce rewolwery wz. 1892 były etatową bronią oficerów i podoficerów Armii Polskiej gen Hallera. Wraz z nią do Polski przybyło ok 11.000 sztuk różnej broni krótkiej. Kolejne 10.000 sztuk broni krótkiej pochodzącej z Francji zakupiono dzięki zabiegom i działalności Polskiej Misji Wojskowej Zakupów w Paryżu. Dostawy rozpoczęły się w kwietniu 1919 roku. Trudno ustalić dokładną ilość rewolwerów wz/1892, jednak nie były to małe ilości.
W latach trzydziestych, wraz z wprowadzaniem ze służby wycofywano rewolwery starszego wzoru. Należy tu zaznaczyć, że 8mm amunicja Lebel była w dużych ilościach magazynowana. Ponieważ dla broni krótkiej przyjęto kaliber 9 mm, Lebel był bronią niepożądaną. Produkcja VIS'a nie osiągała jednak rozmiarów niezbędnych do pokrycia całości zapotrzebowania W.P., dlatego rewolwer Lebel utrzymywał się w jednostkach. Do 1939 roku w większosci wymieniono broń w piechocie i kawalerii, jednak Lebel'a użytkowano w jednostkach tyłowych oraz w jednostkach pancernych i Korpusu Ochrony Pogranicza.
Rewolwerów wz.1892 używano w w/w jednostkach aż do Wojny Obronnej 1939 roku, następnie wiele egzemplarzy znalazło się w polskich organizacjach podziemnych.
Dane taktyczno-techniczne:
Kaliber 8 mm
Nabój 8x27 mm
Prędkość początkowo - 225 m/s
Długość broni - 238 mm
Wysokość - 156 mm
Grubość - 39 mm
Długość linii celowniczej - 140 mm
Masa bez amunicji - 0,840
Długość lufy - 117 mm
Gwint - 6 bruzd prawoskrętnych o skoku 249
Pojemność bębenka - 6 nabojów
Donośność skuteczna - 30 m
Rewolwer Lebel wz.1892
Powstanie-nazwa rewolweru pochodzi od nazwiska przewodniczącego komisji przeprowadzającej próby, pułkownika N. Lebela. Rewolwer Lebela wz 1982 był jednym pierwszych z pierwszych rewolwerów projektowanych do zasilania nabojami elaborowanymi prochem bezdymnym, był też jednym z pierwszych rewolwerów z jednoczęściowym szkieletem i bębenkiem wychylanym do ładowania na bok.
W rewolwerze wszystkie łuski usuwano jednocześnie po naciśnięciu ręcznego wyrzutnika. Z prawej strony szkieletu znajdowała się blokada bębna. Odciągniecie jej w tył uwalniało go i jednoczenie blokowało kurek, dzięki czemu broń była zabezpieczona przed strzałem, gdy bęben znajdował się w nieprawidłowym położeniu. Konstrukcja taka sprzyjała leworęcznym, gdyż w celu załadowania wymagane było przełożenie broni do lewej ręki. Założenie takie wynikało prawdopodobnie z pierwotnego przeznaczenia broni dla kawalerii, gdzie oficer miał używać broni lewą ręką. Z lewej strony konstruktor umieścił uchylaną na zawiasie płytkę, kryjącą mechanizm spustowo-kurkowy. Jej ruchomość bardzo ułatwiała czyszczenie broni. Rewolwer posiadał samonapinacz kurka.
Rewolwer Mle 1892 zastąpił starsze rewolwery Mle 1885 i Mle 1887. Mimo, że z powodu słabego naboju nie nadawał się do użytku wojskowego, używany był w armii francuskiej aż do wybuchu II wojny światowej. Być może, działo się tak dlatego, iż we Francji przyjęto założenie, że bron osobista służy do bezpośredniej obrony, a nie do ataku. Do wprowadzenia w latach trzydziestych pistoletu Mle 1935 był podstawową bronią krótką armii francuskiej - w czasie pierwszej wojny światowej armia francuska zakupiła duże ilości hiszpańskich pistoletów samopowtarzalnych różnych firm, ale z powodu niskiej jakości zostały one w większości wycofane z uzbrojenia po wojnie.
W czasie I wojny używała go także Armia Serbii. Pomimo zakończenia produkcji w 1924 r. rewolwer był powszechnie używany podczas II wojny światowej - również przez polskie organizacje podziemne. Po wojnie sporadycznie był używany jeszcze w czasie wojny o niepodległość Algierii (do 1962 r.).
Po zdobyciu Francji w 1940 roku, Wehrmacht zdobył tysiące rewolwerów omawianego systemu po rozbrajanej Armii Francuskiej. Ponieważ wbrew utartym opiniom Niemcy masowo wykorzystywali sprzęt zdobyczny, użytkowali oni Lebela jako Revolver 637 (f).
W Polsce rewolwery wz. 1892 były etatową bronią oficerów i podoficerów Armii Polskiej gen Hallera. Wraz z nią do Polski przybyło ok 11.000 sztuk różnej broni krótkiej. Kolejne 10.000 sztuk broni krótkiej pochodzącej z Francji zakupiono dzięki zabiegom i działalności Polskiej Misji Wojskowej Zakupów w Paryżu. Dostawy rozpoczęły się w kwietniu 1919 roku. Trudno ustalić dokładną ilość rewolwerów wz/1892, jednak nie były to małe ilości.
W latach trzydziestych, wraz z wprowadzaniem ze służby wycofywano rewolwery starszego wzoru. Należy tu zaznaczyć, że 8mm amunicja Lebel była w dużych ilościach magazynowana. Ponieważ dla broni krótkiej przyjęto kaliber 9 mm, Lebel był bronią niepożądaną. Produkcja VIS'a nie osiągała jednak rozmiarów niezbędnych do pokrycia całości zapotrzebowania W.P., dlatego rewolwer Lebel utrzymywał się w jednostkach. Do 1939 roku w większosci wymieniono broń w piechocie i kawalerii, jednak Lebel'a użytkowano w jednostkach tyłowych oraz w jednostkach pancernych i Korpusu Ochrony Pogranicza.
Rewolwerów wz.1892 używano w w/w jednostkach aż do Wojny Obronnej 1939 roku, następnie wiele egzemplarzy znalazło się w polskich organizacjach podziemnych.
Dane taktyczno-techniczne:
Kaliber 8 mm
Nabój 8x27 mm
Prędkość początkowo - 225 m/s
Długość broni - 238 mm
Wysokość - 156 mm
Grubość - 39 mm
Długość linii celowniczej - 140 mm
Masa bez amunicji - 0,840
Długość lufy - 117 mm
Gwint - 6 bruzd prawoskrętnych o skoku 249
Pojemność bębenka - 6 nabojów
Donośność skuteczna - 30 m