Broń krótka używana w przedwojennym Wojsku Polskim.

ODPOWIEDZ
Awatar użytkownika
Festung
SPEC
SPEC
Posty: 1522
Rejestracja: 8 lis 2012, o 18:35
Województwo: Wybierz
Lokalizacja: Sátoraljaújhely

Broń krótka używana w przedwojennym Wojsku Polskim.

Post autor: Festung »

Temat zacznę od najstarszej konstrukcji używanej w Wojsku 2 RP.

Rewolwer Lebel wz.1892

Powstanie-nazwa rewolweru pochodzi od nazwiska przewodniczącego komisji przeprowadzającej próby, pułkownika N. Lebela. Rewolwer Lebela wz 1982 był jednym pierwszych z pierwszych rewolwerów projektowanych do zasilania nabojami elaborowanymi prochem bezdymnym, był też jednym z pierwszych rewolwerów z jednoczęściowym szkieletem i bębenkiem wychylanym do ładowania na bok.
W rewolwerze wszystkie łuski usuwano jednocześnie po naciśnięciu ręcznego wyrzutnika. Z prawej strony szkieletu znajdowała się blokada bębna. Odciągniecie jej w tył uwalniało go i jednoczenie blokowało kurek, dzięki czemu broń była zabezpieczona przed strzałem, gdy bęben znajdował się w nieprawidłowym położeniu. Konstrukcja taka sprzyjała leworęcznym, gdyż w celu załadowania wymagane było przełożenie broni do lewej ręki. Założenie takie wynikało prawdopodobnie z pierwotnego przeznaczenia broni dla kawalerii, gdzie oficer miał używać broni lewą ręką. Z lewej strony konstruktor umieścił uchylaną na zawiasie płytkę, kryjącą mechanizm spustowo-kurkowy. Jej ruchomość bardzo ułatwiała czyszczenie broni. Rewolwer posiadał samonapinacz kurka.
Rewolwer Mle 1892 zastąpił starsze rewolwery Mle 1885 i Mle 1887. Mimo, że z powodu słabego naboju nie nadawał się do użytku wojskowego, używany był w armii francuskiej aż do wybuchu II wojny światowej. Być może, działo się tak dlatego, iż we Francji przyjęto założenie, że bron osobista służy do bezpośredniej obrony, a nie do ataku. Do wprowadzenia w latach trzydziestych pistoletu Mle 1935 był podstawową bronią krótką armii francuskiej - w czasie pierwszej wojny światowej armia francuska zakupiła duże ilości hiszpańskich pistoletów samopowtarzalnych różnych firm, ale z powodu niskiej jakości zostały one w większości wycofane z uzbrojenia po wojnie.
W czasie I wojny używała go także Armia Serbii. Pomimo zakończenia produkcji w 1924 r. rewolwer był powszechnie używany podczas II wojny światowej - również przez polskie organizacje podziemne. Po wojnie sporadycznie był używany jeszcze w czasie wojny o niepodległość Algierii (do 1962 r.).
Po zdobyciu Francji w 1940 roku, Wehrmacht zdobył tysiące rewolwerów omawianego systemu po rozbrajanej Armii Francuskiej. Ponieważ wbrew utartym opiniom Niemcy masowo wykorzystywali sprzęt zdobyczny, użytkowali oni Lebela jako Revolver 637 (f).

W Polsce rewolwery wz. 1892 były etatową bronią oficerów i podoficerów Armii Polskiej gen Hallera. Wraz z nią do Polski przybyło ok 11.000 sztuk różnej broni krótkiej. Kolejne 10.000 sztuk broni krótkiej pochodzącej z Francji zakupiono dzięki zabiegom i działalności Polskiej Misji Wojskowej Zakupów w Paryżu. Dostawy rozpoczęły się w kwietniu 1919 roku. Trudno ustalić dokładną ilość rewolwerów wz/1892, jednak nie były to małe ilości.
W latach trzydziestych, wraz z wprowadzaniem ze służby wycofywano rewolwery starszego wzoru. Należy tu zaznaczyć, że 8mm amunicja Lebel była w dużych ilościach magazynowana. Ponieważ dla broni krótkiej przyjęto kaliber 9 mm, Lebel był bronią niepożądaną. Produkcja VIS'a nie osiągała jednak rozmiarów niezbędnych do pokrycia całości zapotrzebowania W.P., dlatego rewolwer Lebel utrzymywał się w jednostkach. Do 1939 roku w większosci wymieniono broń w piechocie i kawalerii, jednak Lebel'a użytkowano w jednostkach tyłowych oraz w jednostkach pancernych i Korpusu Ochrony Pogranicza.
Rewolwerów wz.1892 używano w w/w jednostkach aż do Wojny Obronnej 1939 roku, następnie wiele egzemplarzy znalazło się w polskich organizacjach podziemnych.
Dane taktyczno-techniczne:
Kaliber 8 mm
Nabój 8x27 mm
Prędkość początkowo - 225 m/s
Długość broni - 238 mm
Wysokość - 156 mm
Grubość - 39 mm
Długość linii celowniczej - 140 mm
Masa bez amunicji - 0,840
Długość lufy - 117 mm
Gwint - 6 bruzd prawoskrętnych o skoku 249
Pojemność bębenka - 6 nabojów
Donośność skuteczna - 30 m
Nie masz wymaganych uprawnień, aby zobaczyć pliki załączone do tego posta.
Gdybym był cukierkiem jaki miałbym smak?
Byłbym twardym cukierkiem, innych opcji brak!
Dlaczego twardym skąd wybór taki?
One się wszystkim dają we znaki.
Stara szakala bajka.....
Awatar użytkownika
Festung
SPEC
SPEC
Posty: 1522
Rejestracja: 8 lis 2012, o 18:35
Województwo: Wybierz
Lokalizacja: Sátoraljaújhely

Re: Broń krótka używana w przedwojennym Wojsku Polskim.

Post autor: Festung »

Następny będzie rewolwer Nagant wz.1895 i wz.30

Rewolwer wz. 1895 i Ng wz. 30 były bronią powtarzalną przeznaczoną do walki z małej odległości i obrony osobistej. Broń działała na zasadzie mechanicznego obrotu bębna z nabojami. Bębnem obracało urządzenie zapadkowe uruchamiane przez mechanizm spustowy. Urządzenie to, działając na zęby nacięte w dnie bębna, powodowało jego obrót o jedną siódmą część obwodu i następnie utrzymywało bęben w określonym położeniu. Rewolwer posiadał kurek obrotowy z mechanizmem podwójnego działania. Stosowano do niego specjalnie zaprojektowane naboje, w których stożkowo ścięty pocisk znajdował się całkowicie wewnątrz łuski. W czasie odwodzenia kurka bębenek przesuwał się do przodu, a wystająca krawędź szyjki łuski wchodziła do wylotu lufy. Przy strzale łuska ulegała rozdęciu, uszczelniając całkowicie przestrzeń pomiędzy bębenkiem a lufą. Rozwiązanie to umożliwiało eliminację strat energii gazów prochowych (uszczelnienie powodowało zwiększenie energii początkowej pocisku o ok. 2%). Jednak, rozwiązanie to miało też poważne wady, ponieważ rozdęte łuski często utrudniały rozładowanie rewolweru. Wystrzelone łuski wypychało się pojedynczo stempelkiem umieszczonym przegubowo pod lufą. Bębenek siedmiokomorowy można było wyjmować z rewolweru bez użycia narzędzi. Z prawej strony szkieletu była umieszczona odchylana pokrywa służąca do zasłaniania komór bębenka i ograniczająca jego ruch w lewo. Broń można było rozłożyć całkowicie za pomocą wkrętaka, lecz była to czynność dość skomplikowana i pracochłonna. Rewolwery produkcji polskiej różniły się nieznacznie od rewolwerów rosyjskich i radzieckich masą, długością, podstawą muszki oraz kształtem główki rozładownika i kurka. Rewolwer Ng wz. 30 posiadał lufę gwintowaną o długości 114mm o 4 bruzdach i 4 polach, przy czym bruzdy były dwukrotnie szersze od pól. Broń odznaczała się bardzo starannym wykończeniem, w tym charakterystyczną dla polskiej broni krótkiej ciemnoniebieską oksydą. Z każdego rewolweru oddawano 7 strzałów nabojami wysokiego ciśnienia, co miało wyeliminować ewentualne ukryte wady materiału w którejkolwiek z komór bębenka i gwarantowało bezpośrednim użytkownikom broni bezpieczeństwo. Próbę tę oznaczano cechą w postaci godła państwowego o wysokości 3mm wybijaną na lufie i bębenku. Poważnym mankamentem broni był jednak brak zamienności części między rewolwerami, gdyż - jak wynika ze sprawozdań Biura Studiów Fabryki Broni w Radomiu - każdy mechanizm rewolweru był uzgadniany w działaniu sposobem rusznikarskim.

Jako ciekawostkę warto wskazać dwie wersje rewolweru wz. 1895 – „żołnierską” i „oficerską”. Wersja „żołnierska” wymagała napinania kurka palcem, oficerską zaopatrzono w mechanizm samonapinający.
Na prośbę Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego opracowano specjalną, sportową wersję rewoloweru Ng wz.30 na naboje bocznego zapłonu, jako broni pomocniczej w szkoleniu strzeleckim. Prototyp takiej broni przedstawiono w 1937 roku. Opracował go kierownik Referatu Wychowania Fizycznego Komendy Głównej Policji Państwowej – komisarz Staniszewski.

W Polsce rewolwer Naganta wz. 1895 został przyjęty do Policji Państwowej i straży pocztowej w 1919 roku. Pomimo wymiany kbk w Policji od 1927 roku, sprawa broni osobistej była otwarta, gdyż PP dysponowało wieloma typami różnej broni osobistej, dosłownie zebranej po zaborcach. W związku z tym, w 1927 roku rozesłano specjalną ankietę po komendantach wojewódzkich PP, w której mieli wypowiedzieć się odnośnie wyboru najlepszego modelu broni osobistej. Wynik był jednoznaczny, więc podjęto decyzję o przyjęcie Naganta jako uniwersalnej broni osobistej. Został oceniony jako broń celna, prosta w obsłudze i niezawodna. Był do tego odporny na zanieczyszczenia i zacięcia (szczególnie ważna cecha, gdyż PP nosiła broń w kieszeni). Jedyną wadą było powolne ładowanie broni. Na konferencji 08.02.1929 roku w Komendzie Głównej Policji Państwowej ustalono zamówienie 30.000 sztuk broni Ng 30 i 3 mln naboi. Wartość kontraktu miała wynosić 4 mln zł. W wyniku negocjacji dopiero po pewnym czasie podpisano odpowiednią umowę z PWU. Do umowy przyłączyło się Ministerstwo Poczty i Telegrafów. Opracowany specjalnie dla PP Ng 30 był nieco lżejszy od Naganta wz. 1895 – około 40 gramów.

Fabryka Broni w Radomiu miała wykonać 5 wzorcowych modeli w sierpniu 1929 roku, a w listopadzie dalsze 300 sztuk, natomiast w grudniu 1500 sztuk. Każdy następny miesiąc 2000 sztuk. Nie wiadomo jednak, czy dotrzymała terminów. W roku 1930 Charles i Maurice Nagant (Synowie Leona) sprzedali wszystkie prawa, maszyny i pozostałe części do produkcji modelu 1895 do Polski. Maszyny trafiły do Radomia. Broni tej w małych ilościach i wyłącznie produkcji rosyjskiej używało Wojsko Polskie w latach 1918 – 1923. Wiadomo, iż 1 Pułk Ułanów z I Korpusu Polskiego w Rosji przywiózł 162 sztuki. Nagant wz. 1895 był też często kupowany przez oficerów na koszt własny i noszony jako broń dodatkowa poza bronią służbową. Cena Ng wz. 30 wynosiła około 82 zł.
Przemysł polski wytwarzał też amunicję rewolwerową 7,62 dla Naganta. Sam nabój był także autorstwa Emila Naganta (powstał w 1890 roku, a od 1895 jako standardowy w Rosji). Charakteryzował się on całkowitym umieszczeniem pocisku wewnątrz łuski, co miało zapewnić doskonałe uszczelnienie styku między bębenkiem, a lufą. Łuska mosiężnaz kryzą wystającą posiadała lekko zwężoną średnicę wylotu. Początkowo naboje elaborowano prochem czarnym, później zastąpiono prochem nitrocelulozowym, Amunicję produkowała Państwowa Fabryka Amunicji w Skarżysku od początku lat 30-tych. Nabój polski miał kształt stożkowo-ścięty z rdzeniem ołowianym otoczonym płaszczem melchiorowym. Występowały też naboje z łuską o kształcie butelkowym. Proch, marki „Kruk” wytwarzano w Państwowej Wytwórni Prochów w Pionkach. Naboje pakowano w pudełka kartonowe po 7 sztuk.
Polski rewolwer Ng wz.30 jest rozwojową wersją rosyjskiego Naganta wz. 1895. Nazwę rewolwer odziedziczył od nazwiska swojego twórcy, belgijskiego inżyniera – Emila Naganta, założyciela w Liege fabryki maszyn i traktorów w końcu XIX wieku. Produkował również broń palną. Rewolwery jego pomysłu wprowadzono w 1895 roku na uzbrojenie armii carskiej. Pierwsze partie produkcyjne pochodziły z „Fabrique d’Armes Nagant Frefes” w Liege, a od 1899 roku były dostarczane przez zakłady zbrojeniowe w Tule. Broń wykazała swą wartość podczas I wojny światowej i dzięki bardzo dobrym właściwościom balistycznym pozostawała w Armii Czerwonej do końca II Wojny Światowej. Poza tym rewolwer Nagant wz. 1895 znajdował się na wyposażeniu Hiszpanii, Norwegii, USA, Brazylii, Serbii i Luksemburga.

Dane taktyczno-techniczne:

Kaliber: 7,62 mm
Masa: 0,75 kg (Nagant wz. 1895 0,795 kg)
Długość broni: 230 mm
Długość lufy: 114 mm
Pojemność bębenka: 7 naboi
Prędkość początkowa pocisku: ok. 280 m/s
Energia początkowa: ok. 270 J
Najwyższy celownik: 50 m
Donośność: ok. 700 m
Nie masz wymaganych uprawnień, aby zobaczyć pliki załączone do tego posta.
Gdybym był cukierkiem jaki miałbym smak?
Byłbym twardym cukierkiem, innych opcji brak!
Dlaczego twardym skąd wybór taki?
One się wszystkim dają we znaki.
Stara szakala bajka.....
ODPOWIEDZ

Wróć do „BROŃ KRÓTKA”