Włóczykij :: Forum poszukiwaczy

Udało się nam niedawno wyskoczyć na dwa dni pod Verdun, miejsce które chyba zawsze chciałem odwiedzić. Okazało się jednak, że dwa dni to stanowczo za mało. Do tego kiepsko trafiliśmy z pogodą – praktycznie nieustanny deszcz i huraganowy wiatr, taki, że strach było wyciągać drona (DJI daje gwarancję, zdaje się, na 10 m/s, a wiało 18 m/s, a wyżej wiadomo – jeszcze więcej...).
Wszystko jest tam dostępne za pomocą samochodu – wszędzie parkingi, dobre drogi, toalety, itd.

Największe wrażenie zrobił na mnie chyba krajobraz – nie ma tam praktycznie skrawka płaskiej ziemi. Ślady walk widać praktycznie wszędzie; wystarczy odejść kawałek, choćby „za potrzebą”, z leśnej ścieżki, by natknąć się na wszelaki wojenny złom (nie zawsze bezpieczny), a nawet na ludzkie kości...

Na początek Beinhaus von Douaumont (Ossuaire de Douaumont) – monumentalne ossuarium wzniesione w latach 1920–1932 dla upamiętnienia ofiar bitwy pod Verdun z 1916 roku. W podziemiach spoczywają szczątki około 130 000 nieznanych żołnierzy francuskich i niemieckich, a przed budynkiem rozciąga się największy cmentarz wojenny regionu.

c.d

Po prawej od głównego cmentarza znajduje sie „Mémorial aux Combattants Musulmans” – pomnik w stylu architektury "mauresque", wzniesiony w 2006 r dla uczczenia muzułmańskich żołnierzy, którzy walczyli za Francję w I wojnie światowej. Stoi naprzeciw kwatery 592 grobów muzułmańskich, przypominając o olbrzymim, dotąd marginalizowanym wkładzie żołnierzy z Maghrebu, Afryki i Madagaskaru.

Abri d’Intervalle FT2 (PC 120)
Schron FT2 zwany PC 120. To rodzaj betonowego schronu położonego pomiędzy fortami i dziełami wchodzącymi w skład pierścienia umocnień Verdun. Oznaczany był pierwszą literą nazw dwóch fortów, między którymi się znajdował, a następnie numerem porządkowym nadawanym zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Przykład: MF1 (Meuse–Froide Terre) – pierwszy od prawego brzegu Mozy, itd., FT1 (Froideterre–Thiaumont), z wyjątkiem FT3 i FT4, które od Bitwy pod Verdun nazywano PC 119 i PC 118 (stanowiska dowodzenia). Schrony te mogły pomieścić od sekcji piechoty do półkompanii, w zależności od ich wielkości i przeznaczenia. FT2 zwany PC 120: pojemność – półkompanii, zakwaterowanej w czterech izbach żołnierskich i jednej izbie oficerskiej, połączonych korytarzem w formie kazamaty artyleryjskiej z trzema otworami wychodzącymi na zewnątrz. W piwnicach – zbiorniki na wodę zasilane ze źródła lub z wód opadowych. Oba schrony wyposażono w cztery metalowe zbiorniki o pojemności 14 m³ każdy, czyli łącznie 56 000 litrów wody, co zapewniało zapas dla stałej załogi liczącej 80 oficerów i żołnierzy, a także dla jednostek przejściowo stacjonujących w pobliżu.

c.d

Village détruit de Fleury-devant-Douaumont Jedna z dziewięciu „zniszczonych wiosek” w rejonie Verdun, całkowicie zrównana z ziemią podczas bitwy w 1916 roku. Fleury była areną wyjątkowo zaciętych walk – między czerwcem a sierpniem wieś przechodziła z rąk do rąk aż szesnaście razy. Po wojnie nie została odbudowana i uznano ją za „umarłą dla Francji”. Dziś teren porośnięty lasem upamiętniają kamienne tablice wyznaczające dawne ulice i domy oraz kaplica Notre-Dame-de-l’Europe.

c.d

Tranchée des Baïonnettes (Okop Bagnetów).
Symboliczne miejsce pamięci na polu bitwy pod Verdun, poświęcone żołnierzom 137. pułku piechoty, którzy polegli w czerwcu 1916 roku na wzgórzu Thiaumont. Według legendy zostali zasypani żywcem w okopie, z którego wystawały jedynie bagnety ich karabinów. Choć opowieść ta ma charakter symboliczny, „Okop Bagnetów” upamiętnia ich poświęcenie. W 1920 roku wzniesiono tu mauzoleum ufundowane przez Georgesa Randa. Dziś to chyba jedno z najbardziej znanych miejsc pamięci bitwy pod Verdun

c.d

Pamart Casemate Souville.
Schrony typu Pamart zaprojektował Commandant Pamart w czasie I wojny światowej jako szybkie w budowie, stalowo-betonowe stanowiska karabinów maszynowych, przeznaczone do obrony bliskiego zasięgu i wzmocnienia artyleryjskich fortów wokół Verdun (m.in. Fort de Souville). Były to stosunkowo małe, stałe schrony uzbrojone w karabiny maszynowe Hotchkiss. Każdy z karabinów miał kąt ostrzału wynoszący jedynie 160°, znacznie mniej niż w starszych wieżyczkach obrotowych o polu ostrzału 360°, jednak wystarczający do skutecznej obrony przed atakami piechoty. Schrony te były prostsze i bardziej niezawodne niż wieżyczki obrotowe, które często się zacinały w wyniku uszkodzeń spowodowanych odłamkami i kamieniami. Pancerz (stalowa część kopuły) miał grubość około 14 cm, a sama kopuła ważyła około 2,5 tony. Źródła podają, że zaprojektowano i wykonano kilkadziesiąt pancerzy tego typu — według niektórych danych powstało 47 egzemplarzy, z czego około 34 zostały zamontowane w schronach; kilka pozostałych wykorzystano później przy budowie umocnień Linii Maginota.

Schron Nr.1

Schron Nr.2

Fort de Souville — niewielki, acz strategicznie istotny fort na południowo-wschodnim grzbiecie Verdun. Zbudowany w latach 1876–1879 w ramach systemu Séré de Rivières. Konstrukcja to kamienno-ziemne umocnienie z niektórymi późniejszymi wzmocnieniami betonowymi. Na przedpolu fortu znajdowała się bateria z wieżą typu Bussière z działami 155 mm. W 1916 roku Fort Souville odegrał kluczową rolę podczas bitwy o Verdun. Jego pozycja nad okolicą dawała kontrolę nad ważniejszymi wzgórzami wokół Fleury. Latem 1916 intensywne niemieckie ostrzały i szturmy próbowały zdobyć te wzniesienia. 11–12 lipca oraz w kolejnych tygodniach walki były szczególnie zacięte i krwawe. Francuscy obrońcy, wspierani ogniem artylerii i kontratakami, uniemożliwili trwałe opanowanie fortu przez Niemców. Dziś Fort de Souville istnieje jako zrujnowany kompleks — widoczne są pozostałości murów, wejść i baterii.

I tutaj trochę pobłądziliśmy, bo z powodu goniącego czasu nie trafiliśmy pod główne wejście, ani pod kopułę działa. Efektem czego mamy tylko fotki z tej mniej ciekawj części

c.d

c.d

L’Abri des Quatre Cheminées – "Schron Czterech Kominów". Schron Froideterre, zwany „Czterema Kominami”, powstał w latach 1889–1891 jako część systemu obronnego Verdun. Znajduje się w pobliżu Fleury-devant-Douaumont, ok. 1 km na wschód od fortu Froideterre. Zbudowany na głębokości 12 m, mógł pomieścić do 300 żołnierzy. Podczas bitwy pod Verdun w czerwcu 1916 roku rejon schronu znalazł się w centrum ciężkich walk między wojskami francuskimi a niemieckimi oddziałami bawarskimi. 23 czerwca Niemcy przeprowadzili ofensywę, zdobywając teren wokół schronu, jednak francuski 114. batalion lekkiej piechoty zdołał odeprzeć natarcie i odzyskać pozycje. Do dziś na powierzchni wokół obiektu widoczne są ślady bombardowań, a charakterystyczne kominy wentylacyjne, zniszczone w 1916 roku, zostały odrestaurowane.